Planujesz zatrudnić pracownika na umowę o pracę i zastanawiasz się, ile Cię to będzie kosztować – teraz i w przyszłości? Na pewno wiesz, że wynagrodzenie, które otrzyma co miesiąc zatrudniona przez Ciebie osoba, stanowi tylko część kosztów, jakie będziesz ponosić. Dowiedz się, czym jest całkowity koszt pracodawcy i co na niego wpływa.

Koszty pracodawcy – najważniejsze informacje

Wynagrodzenie netto, czyli kwota na rękę, która zasila co miesiąc konto pracownika, to główny, ale nie jedyny koszt, jaki ponosi pracodawca w związku z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę. Na całkowity koszt pracodawcy składają się następujące elementy:

●      wynagrodzenie brutto,

●      składki ZUS opłacane przez pracodawcę,

●      wpłaty na PPK (Pracownicze Plany Kapitałowe) finansowe przez pracodawcę.

Fakt 1: na całkowity koszt zatrudnienia wpływa wynagrodzenie brutto

Kwota wynagrodzenia brutto zawiera:

●      wynagrodzenie netto (na rękę),

●      składki do ZUS finansowane przez pracownika (emerytalna 9,76%, rentowa 1,50%, chorobowa 2,45% i zdrowotna 9%),

●      zaliczkę na podatek dochodowy (12% lub 32%) minus ewentualne ulgi i zwolnienia,

●      wpłaty na PPK finansowane przez pracownika (o ile Twój pracownik korzysta z programu; co do zasady jest to 2%).

Warto wiedzieć, że minimalna kwota wynagrodzenia brutto, jaką możesz zaproponować pracownikowi na pełny etat, wynosi 4 666 zł. To najniższa krajowa w 2025 r. Jeśli chcesz zatrudnić osobę np. na pół etatu, wynagrodzenie minimalne musisz ustalić proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.

Fakt 2: na całkowity koszt zatrudnienia wpływają składki ZUS finansowane z Twojej kieszeni

Być może nie wiesz, ale na składkach potrącanych z wynagrodzenia brutto nie kończą się Twoje zobowiązania wobec ZUS-u w związku z zatrudnieniem pracownika. Składki, które są finansowane z Twojej kieszeni to:

●      emerytalna: 9,76%,

●      rentowa: 6,50%,

●      wypadkowa: 1,67% (standardowa),

●      FP (Fundusz Pracy): 2,45%,

●      FGŚP (Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych): 0,1%.

Do wynagrodzenia brutto musisz więc doliczyć całkiem sporą kwotę, bo ponad 20% pensji pracownika. Tylko w kilku przypadkach nie musisz opłacać składek na FP i FGŚP. Zwolnienie dotyczy m.in. zatrudniania seniorów, czyli kobiet powyżej 55 roku życia i mężczyzn mających ponad 60 lat.

Fakt 3: na całkowity koszt zatrudnienia wpływa przystąpienie pracownika do programu PPK

Pracownicze Plany Kapitałowe (PPK) to system dobrowolnego oszczędzania dla pracowników. Służy systematycznemu gromadzeniu oszczędności aż do osiągnięcia przez pracownika 60. roku życia, kiedy to możliwe jest wypłacenie środków. Jeśli zatrudniasz przynajmniej jedną osobę, wprowadzenie PPK do firmy jest obowiązkowe. Musisz wówczas zawrzeć umowę o zarządzanie PPK z instytucją finansową oraz drugą umowę o prowadzenie PPK w imieniu i na rzecz pracownika. Zwolnieni z obowiązku są mikroprzedsiębiorcy, o ile wszyscy pracownicy złożą deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Jak wspomnieliśmy wcześniej, wpłaty na PPK są finansowane zarówno z wynagrodzenia pracownika, jak i przez pracodawcę. Dopłacasz więc 1,5% (wpłata podstawowa) lub 2,5% (wpłata dodatkowa).

Ponieważ całkowity koszt zatrudnienia pracownika to nie tylko wynagrodzenie brutto, to jeśli chcesz na start zapłacić pracownikowi minimalną krajową (czyli w 2025 roku 4 666 zł brutto), to musisz mieć świadomość, że będzie Cię to kosztować łącznie 5691,59 zł. Pracownik na rękę otrzyma natomiast 3 408,61 zł. Pamiętaj też, że gdy minimalna pensja wzrośnie, wzrosną też Twoje koszty.

ARTYKUŁ SPONSOROWANY